Jamie. Mijn zogenaamde baard; een nep-vriendje dat mijn lesbische status moest verbloemen. Hij had geen idee. Ik stelde hem voor aan mijn familie tijdens Kerstmis. Een meisje meenemen kon niet, vonden mijn ouders. Een aantal weken eerder waren Jamie en ik elkaar tegen gekomen in een restaurant. Hij was leuk om te zien. Bruine krullen, donkere ogen en nonchalant gekleed. Na onze eerste ontmoeting gingen we een keer naar de film. We konden het goed met elkaar vinden. Jamie stemde ermee in om mee te gaan naar mijn familie. De hele dag voelde ik me een verrader. Ik keek naar mijn nichtje en haar vriend, de verliefdheid straalde er vanaf. Maar als liefde zichtbaar is, moest het gebrek daaraan tussen Jamie en mij dat ook zijn. En ik vroeg me af; Kun je het eigenlijk wel verbergen?
Soms zie ik een knap meisje en wend ik mijn blik bewust af omdat ik bang ben dat het aan me te zien is. En natuurlijk weet ik dat dat idioot is. Misschien kijk ik wel naar haar mooie jas en vraag me af waar ze die gekocht heeft. Er zijn honderd redenen voor mij om naar haar te kijken. Toch ben ik altijd bang dat mensen kunnen zien dat ik lesbisch ben. En dat ze me dan vreemd vinden, of vies.
De meeste mensen denken bij een lesbienne aan een getuinbroekte dame met een bril en een gemakskapsel. En ik betrap mezelf erop dat ik me sinds ik uit de kast ben juist vrouwelijker ben gaan kleden. Misschien wil ik daarmee de wereld overtuigen dat ik niet die typische lesbienne ben, misschien wil dat ik aan mezelf bewijzen dat ik nog steeds mezelf ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten